Het citaat van het "Palace of Desire" van Naguib Mahfouz reflecteert op de ongrijpbare aard van complete gelukzaligheid, wat suggereert dat het een vluchtige ervaring uit het verleden is die we nooit volledig kunnen heroveren. De vergelijking met een zacht licht dat door een kijkgat komt, symboliseert hoe we een glimp van geluk kunnen vangen, maar deze momenten blijven afstandelijk en immaterieel, wat leidt tot een gevoel van verlies wanneer we eenzaamheid confronteren.

Bovendien onderstreept de auteur het idee dat Solitude een diepgaand verlangen met zich meebrengt naar iets verloren. Terwijl we tijd alleen doorbrengen, kunnen we ons scherp bewust worden van deze afwezigheid, die dient als een herinnering aan de geneugten die we hebben ervaren maar niet kunnen bezoeken. Over het algemeen schetst de passage een melancholisch beeld van geheugen en verlangen, waardoor de bitterzoete aard van menselijke ervaringen wordt opgeroepen.