De passage benadrukt de onverschilligheid van de meeste werknemers in een bedrijf dat bestellingen opvolgt zonder de processen achter hun successen te ondervragen. Het suggereert een ontkoppeling tussen de werknemers en de complexiteit van hun prestaties, omdat ze eenvoudigweg resultaten ontvangen - mirocles - verpakt en aan hen geleverd. Deze zelfgenoegzaamheid roept bezorgdheid uit over bewustzijn en begrip op de werkplek, waar kritisch denken ontbreekt.

De auteur trekt een grimmige parallel aan de tragische realiteit van Amerikaanse soldaten in Vietnam, en benadrukt dat, net als de werknemers, maar weinig mensen de omstandigheden van deze individuen leken te geven of te begrijpen. De soldaten, afgebeeld als louter items verpakt en gelabeld, roepen een gevoel van verlies en tragedie op. Deze vergelijking bekritiseert de maatschappelijke apathie voor zowel arbeid als oorlog, wat nadenken over de menselijke kosten achter de gevels van productiviteit en succes.