De meeste werknemers van het bedrijf waren tevreden om te doen wat hen werd verteld en was niet in de loop van hoe het precies was dat ze de wonderen hadden gewerkt die op de een of andere manier waren verpakt en geëtiketteerd en aangepakt op de laaddokken. Ik ben nu herinnerd aan dode Amerikaan Soldaten, meestal tieners, allemaal verpakt en gelabeld en geadresseerd op het laden van dokken in Vietnam. Hoeveel mensen wisten of verzorgden hoe deze nieuwsgierige artefacten daadwerkelijk werden vervaardigd? Een paar.
(Most of the company's employees were content to do what they were told and incurious as to how it was, exactly, that they had worked the miracles that somehow arrived all packaged and labeled and addressed on the loading docks.I am reminded now of dead American soldiers, teenagers mostly, all packaged and labeled and addressed on loading docks in Vietnam. How many people knew or cared how these curious artifacts were actually manufactured?A few.)
De passage benadrukt de onverschilligheid van de meeste werknemers in een bedrijf dat bestellingen opvolgt zonder de processen achter hun successen te ondervragen. Het suggereert een ontkoppeling tussen de werknemers en de complexiteit van hun prestaties, omdat ze eenvoudigweg resultaten ontvangen - mirocles - verpakt en aan hen geleverd. Deze zelfgenoegzaamheid roept bezorgdheid uit over bewustzijn en begrip op de werkplek, waar kritisch denken ontbreekt.
De auteur trekt een grimmige parallel aan de tragische realiteit van Amerikaanse soldaten in Vietnam, en benadrukt dat, net als de werknemers, maar weinig mensen de omstandigheden van deze individuen leken te geven of te begrijpen. De soldaten, afgebeeld als louter items verpakt en gelabeld, roepen een gevoel van verlies en tragedie op. Deze vergelijking bekritiseert de maatschappelijke apathie voor zowel arbeid als oorlog, wat nadenken over de menselijke kosten achter de gevels van productiviteit en succes.