Wat een slimme val, je heersende klasse voor ons, hij ging verder. Eerst de atoombom. Nu dit.trap? Ik weergalmde me verwonderlijk. Ze hebben je openbare en zakelijke schatkist geplunderd en je industrieën overgedragen aan nincompoops, zei hij. Toen lieten ze uw regering zo zwaar van ons lenen dat we geen andere keus hadden dan een leger van bezetting in zakelijke pakken te verzenden. Nooit eerder heeft de heersende klasse van een land een manier gevonden om andere landen te houden met alle verantwoordelijkheden die hun rijkdom zou kunnen impliceren, en nog steeds rijk blijven buiten de dromen van gierigheid! Geen wonder dat ze dachten dat de comateuze Ronald Reagan een geweldige president was!
(What a clever trap your Ruling Class set for us, he went on. First the atomic bomb. Now this.Trap? I echoed wonderingly.They looted your public and corporate treasuries, and turned your industries over to nincompoops, he said. Then they had your Government borrow so heavily from us that we had no choice but to send over an Army of Occupation in business suits. Never before has the Ruling Class of a country found a way to stick other countries with all the responsibilities their wealth might imply, and still remain rich beyond the dreams of avarice! No wonder they thought the comatose Ronald Reagan was a great President!)
De geciteerde passage bekritiseert hoe de heersende elite economische en politieke systemen in hun voordeel heeft gemanipuleerd, waardoor systemische kwetsbaarheden worden gecreëerd die hen ten goede komen, terwijl de algemene bevolking wordt belast. De spreker illustreert deze manipulatie door historische gebeurtenissen, zoals de ontwikkeling van de atoombom en de daaropvolgende financiële uitbuiting, onthullend dat de rijken hun verantwoordelijkheden effectief aan anderen hebben ontplooid.
Dit commentaar benadrukt het paradoxale succes van de heersende klasse, die hun rijkdom en macht behouden, zelfs in het licht van nationale schuld en militaire aanwezigheid op buitenlandse markten. Via deze lens suggereert de auteur dat maatschappelijke zelfgenoegzaamheid, geïllustreerd door de goedkeuring van leiders zoals Ronald Reagan, deze manipulaties zonder uitdaging kan voortzetten.