Niemand had het reservoir van zelfmedelijden kunnen missen, de snelheid om de schuld te geven, het vernauwing van de ogen, alsof in de documentaire van dieren in het wild, toen dingen niet op zijn {Clinton} manier gingen. Die beroemde neiging van de kandidaat om een minder dan komende aanpak te volgen om gênante vragen die al goed waren gedocumenteerd.
(No one could have missed the reservoir of self-pity, the quickness to blame, the narrowing of the eyes, as if in wildlife documentary, when things did not go his {Clinton} way. That famous tendency of the candidate to take a less than forthcoming approach to embarrassing questions that had already been well documented.)
In de 'politieke ficties' van Joan Didion benadrukt ze de verontrustende kenmerken van Bill Clinton's houding tijdens zijn kandidatuur. Didion merkt op dat een voelbaar gevoel van zelfmedelijden in Clinton, naast een neiging om de schuld toe te wijzen wanneer het wordt geconfronteerd met tegenspoed. Door deze eigenschappen lijken hem bijna als een onderwerp in een natuurdocumentaire, vooral wanneer hij moeilijke situaties confronteert.
Bovendien benadrukt Didion de bekende neiging van Clinton om ongemakkelijke vragen te ontwijken, wat een weerspiegeling van een patroon van gedrag weerspiegelt dat uitgebreid is bekritiseerd. Deze weergave onderstreept de complexiteit van zijn karakter en roept vragen op over authenticiteit in het politieke discours.