Not long ago you are in a room where someone asks the philosopher Judith Butler what makes language hurtful. Our very being exposes us to the address of another, she answers. We suffer from the condition of being addressable. Our emotional openness, she adds, is carried by our addressability. Language navigates this. Language that feels hurtful is intended to exploit all the ways that you are present. Uw alertheid, uw openheid en uw wens om deel te nemen, eisen daadwerkelijk uw aanwezigheid, je kijkt op, je praat terug en, zo krankzinnig als het is, alsjeblieft.
(Not long ago you are in a room where someone asks the philosopher Judith Butler what makes language hurtful. Our very being exposes us to the address of another, she answers. We suffer from the condition of being addressable. Our emotional openness, she adds, is carried by our addressability. Language navigates this. Language that feels hurtful is intended to exploit all the ways that you are present. Your alertness, your openness, and your desire to engage actually demand your presence, your looking up, your talking back, and, as insane as it is, saying please.)
Judith Butler, een prominente filosoof, reflecteert op de aard van de taal en het potentieel ervan om pijn te doen tijdens een discussie. Ze suggereert dat ons bestaan ons kwetsbaar maakt voor de woorden en acties van anderen, waardoor deze kwetsbaarheid wordt gelabeld als onze 'adresseerbaarheid'. Dit concept houdt in dat onze emotionele responsiviteit gekoppeld is aan hoe we door anderen kunnen worden aangepakt, wat de ingewikkelde relatie tussen taal en onze interpersoonlijke ervaringen benadrukt.
Butler legt uit dat kwetsende taal vaak onze aangeboren kwaliteiten manipuleert, zoals onze gevoeligheid en bereidheid om verbinding te maken. Dit type taal maakt gebruik van onze behoefte aan interactie en kan belangrijke emotionele reacties oproepen. Naar haar mening is de communicatie -daad beladen met het risico van pijn, en benadrukt dat onze betrokkenheid bij anderen vereist dat we kwetsbaar, responsief en soms zelfs onderdanig zijn in onze interacties, terwijl we blijven zoeken naar begrip en verbinding.