Epictetus benadrukt de voorbijgaande aard van liefde en relaties en herinnert ons eraan dat onze geliefden sterfelijk zijn. Dit dient als een aangrijpende reflectie op de vergankelijkheid van het leven en de mensen erin en spoort ons aan om ze te koesteren terwijl we de kans hebben. De essentie van deze wijsheid is om te erkennen dat degenen die we dierbaar zijn, geen bezittingen zijn, maar geschenken waarmee we voor een beperkte tijd zijn toevertrouwd.

Dit perspectief stimuleert een diepere waardering voor onze verbindingen, waardoor dankbaarheid wordt bevorderd in plaats van gehechtheid. Door te accepteren dat onze tijd met anderen eindig is, kunnen we liefde benaderen met een gevoel van mindfulness en warmte, elk moment waarderen in plaats van het als vanzelfsprekend te beschouwen. Volledig liefhebben tijdens het erkennen van sterfelijkheid kan onze relaties verrijken en ons helpen door verlies te navigeren met genade.