Stilte. Het flitste van het houtwerk en de muren; Het sloeg hem met een vreselijke, totale kracht, alsof het wordt gegenereerd door een enorme molen. Het steeg van de vloer, omhoog uit de gescheurde grijze muur tot muur tapijt. Het ontketende zich van de gebroken en semi-gebroken apparaten in de keuken, de dode machines die niet hadden gewerkt in de hele tijd dat Isidore hier had gewoond. Vanuit de nutteloze poollamp in de woonkamer sijpelde het uit, waarbij je met de lege en woordeloze afdaling van zichzelf uit het vlieg-gedoeste plafond sijpelde. Het slaagde er in feite in om uit elk object binnen zijn visie te komen, alsof het-de stilte-Meant om alle tastbare dingen te vervangen.
(Silence. It flashed from the woodwork and the walls; it smote him with an awful, total power, as if generated by a vast mill. It rose from the floor, up out of the tattered gray wall-to-wall carpeting. It unleashed itself from the broken and semi-broken appliances in the kitchen, the dead machines which hadn't worked in all the time Isidore had lived here. From the useless pole lamp in the living room it oozed out, meshing with the empty and wordless descent of itself from the fly-specked ceiling. It managed in fact to emerge from every object within his range of vision, as if it-the silence-meant to supplant all things tangible.)
De passage beschrijft een diepgaand gevoel van stilte dat de omgeving van Isidore omhult. Deze stilte wordt afgebeeld als een krachtige, bijna tastbare kracht die voortkomt uit elk object om hem heen. Het suggereert een doordringende leegte die fysieke aanwezigheid overstijgt, resoneert van de versleten apparaten, het vervallen tapijt en de rottende muren. Elk element in zijn omgeving draagt bij aan deze overweldigende stilte, waardoor de impact ervan op zijn bewustzijn wordt versterkt.
Deze stilte lijkt de verlatenheid en het verval van het leven en de omgeving van Isidore te symboliseren. Het vervangt de levendigheid van de realiteit door een onheilspellende stilte die de zintuigen verdooft. De verwijzing naar gebroken machines en het gebrek aan functionaliteit benadrukt een wereld ontdaan van warmte en verbinding, waarbij zelfs de overblijfselen van technologie geen leven of geluid brengen. Over het algemeen legt het de spookachtige vervreemding vast die de ervaring van Isidore in een dystopische omgeving definieert.