In "Under the Toscaanse zon" schetst Frances een levendig beeld van de relatie tussen de natuurlijke en gebouwde omgevingen in Toscane. Ze beschrijft het landschap waar stenen structuren, zoals huizen en stadsmuren, naadloos integreren met de aarde. De beelden van rozenplanten die rond deze sterke, blijvende stenen bloeien, weerspiegelt de diepe verbinding tussen het leven en de concrete vormen van geschiedenis.

De auteur onderzoekt verder het thema van transformatie in de dood door het kunstenaarschap van Etruskische sarcofagi, die levensechte afbeeldingen van de overledene bevatten. Dit detail benadrukt hoe de Etrusken zich misschien een natuurlijke progressie van levende wezens naar stenen bij de dood hebben voorgesteld, wat duidt op een gevoel van duurzaamheid en continuïteit in hun cultuur. Mayes benadrukt hoe de materiële wereld diepgaande reflecties op het leven en de sterfelijkheid kan oproepen.