Steenhuizen, terrasmuren, stadsmuren, straten. Plant elke roos en je raakte vier of vijf grote. Alle Etruskische sarcofagi met gelijkenissen van de doden die bovenaan worden gesneden in realistische, levende poses, moeten uit de meest natuurlijke overdracht naar de dood zijn gekomen die ze zich konden voorstellen. Waarom, in de dood, na het leven om met steen om te gaan, in de dood?
(Stone houses, terrace walls, city walls, streets. Plant any rose and you hit four or five big ones. All the Etruscan sarcophagi with likenesses of the dead carved on top in realistic, living poses must have come out of the most natural transference into death they could imagine. After lifetimes of dealing with stone, why not, in death, turn into it?)
In "Under the Toscaanse zon" schetst Frances een levendig beeld van de relatie tussen de natuurlijke en gebouwde omgevingen in Toscane. Ze beschrijft het landschap waar stenen structuren, zoals huizen en stadsmuren, naadloos integreren met de aarde. De beelden van rozenplanten die rond deze sterke, blijvende stenen bloeien, weerspiegelt de diepe verbinding tussen het leven en de concrete vormen van geschiedenis.
De auteur onderzoekt verder het thema van transformatie in de dood door het kunstenaarschap van Etruskische sarcofagi, die levensechte afbeeldingen van de overledene bevatten. Dit detail benadrukt hoe de Etrusken zich misschien een natuurlijke progressie van levende wezens naar stenen bij de dood hebben voorgesteld, wat duidt op een gevoel van duurzaamheid en continuïteit in hun cultuur. Mayes benadrukt hoe de materiële wereld diepgaande reflecties op het leven en de sterfelijkheid kan oproepen.