Tranen vulden haar ogen. Het zien van de moeder en haar jonge kinderen brachten beelden terug die zowel vreugdevol als hartverscheurend waren. De jaren waren te snel voorbij gevlogen, weggegleden als zand door haar vingers. Ze tilde haar kin op en veegde de traan weg van haar wang. Het uitgestrekte blauw voor ons strekte zich uit om in het oneindige te lijken. Dit was geen tijd voor tranen, ze berispte zichzelf. Ze was oud genoeg om te weten dat het leven, net als de zee, niet altijd eerlijk speelde. Toch had ze altijd geloofd dat als ze aan de regels speelde, als ze volhardde, ze op een dag tijd genoeg zou hebben om ... om wat te doen? vroeg ze zichzelf geschud.

---

(Tears filled her eyes. Seeing the mother and her young children brought back images that were both joyous and heartbreaking. The years had flown by too swiftly, slipping away like sand through her fingers. She lifted her chin and wiped away the tear from her cheek. The vast blue ahead stretched out seemingly to infinity. This was no time for tears, she chided herself. She was old enough to know that life, like the sea, didn't always play fair. Yet she'd always believed that if she played by the rules, if she persevered, one day she'd have time enough to... To do what? she asked herself, shaken.)