belde Jamie de volgende ochtend op het vroegste fatsoenlijke uur; Negen uur, naar haar mening. Isabel observeerde een etiquette van de telefoon: een oproep voor acht uur 's ochtends was een noodgeval; Tussen acht en negen was het een inbraak; Daarna konden oproepen tot tien 's avonds worden gedaan, hoewel alles na negen dertig een verontschuldiging nodig had voor de verstoring. Na tien was er weer een tijd in nood.
(telephoned Jamie the next morning at the earliest decent hour; nine o'clock, in her view. Isabel observed an etiquette of the telephone: a call before eight in the morning was an emergency; between eight and nine it was an intrusion; thereafter calls could be made until ten in the evening, although anything after nine-thirty required an apology for the disturbance. After ten one was into emergency time again.)
Isabel heeft een specifiek beeld op telefoonetiquette die haar interacties vormt. Ze gelooft dat oproepen vóór acht uur 's ochtends alleen moeten worden gereserveerd voor noodsituaties, terwijl die die tussen acht en negen zijn gemaakt als opdringerig worden beschouwd. Dit vormt een duidelijke grens voor haar ochtendvrede, ter illustratie van haar zorgvuldige overweging van de schema's en het comfort van anderen.
Na negen uur 's ochtends voelt Isabel zich meer op zijn gemak aan de oproep, maar ze herkent nog steeds de sociale dynamiek in het spel, zoals het moeten verontschuldigen voor oproepen die na negen dertig worden gedaan. Dit raamwerk onthult haar gestructureerde benadering van communicatie, waardoor ze de tijd van anderen respecteert en tegelijkertijd door haar eigen behoeften navigeert.