Deze sociopaten, 'zei hij. 'Hoe voelen ze zich? Binnen? 'Isabel glimlachte. 'Onbewogen,' zei ze. 'Ze voelen zich onbewogen. Kijk naar een kat als hij iets verkeerd doet. Het ziet er vrij onbewogen uit. Katten zijn sociopaten, zie je. Het is hun natuurlijke staat.
(These sociopaths,' he said. 'What do they feel like? Inside?'Isabel smiled. 'Unmoved,' she said. 'They feel unmoved. Look at a cat when it does something wrong. It looks quite unmoved. Cats are sociopaths, you see. It's their natural state.)
In "The Sunday Philosophy Club" verkennen de personages de emotionele toestanden van sociopaten. Een gesprek onthult nieuwsgierigheid naar wat sociopaten intern ervaren. Het aangeboden perspectief is dat ze grotendeels niet worden aangetast door emoties, vergelijkbaar met hoe een kat zich gedraagt wanneer hij zich misdraagt - onduidelijk en onbewogen door zijn acties.
Isabel suggereert dat deze emotionele onthechting een natuurlijke aandoening is, die een vergelijking maakt tussen sociopaten en katten, die de neiging hebben om een gebrek aan bezorgdheid te vertonen voor hun fouten. Deze analogie illustreert het concept om niet te worden behandeld door de eigen morele tekortkomingen, waarbij een ontkoppeling wordt benadrukt van typische emotionele reacties.