Dat is een vangst, die vangst-22, 'merkte hij op. 'Het is het beste dat er is,' stemde Doc Daneka in. Yossarian zag het duidelijk in al zijn draaiende redelijkheid. Er was een elliptische precisie over zijn perfecte paar delen die sierlijk en schokkend waren, zoals goede moderne kunst, en soms was Yossarian niet helemaal zeker dat hij het überhaupt zag, alleen de manier waarop hij nooit helemaal zeker was over goede moderne kunst ...
(That's some catch, that Catch-22,' he observed. 'It's the best there is,' Doc Daneeka agreed. Yossarian saw it clearly in all its spinning reasonableness. There was an elliptical precision about its perfect pairs of parts that was graceful and shocking, like good modern art, and at times Yossarian wasn't quite sure that he saw it at all, just the way he was never quite sure about good modern art…)
In "Catch-22" herkent Yossarian de paradoxale aard van het titulaire concept, waardoor het wordt begrepen als een onvermijdelijk dilemma met een mix van logica en absurditeit. Terwijl hij in gesprek is met Doc Daneka, overweegt Yossarian de griezelige elegantie van Catch-22, het vergelijken met moderne kunst-maar toch verwarrend. Deze correspondentie benadrukt de complexiteit en futiliteit die inherent is aan militaire bureaucratie en de worstelingen waarmee individuen in een dergelijk systeem zijn gevangen.
De metafoor van moderne kunst illustreert de strijd van Yossarian om de implicaties van Catch-22 volledig te begrijpen. Hij neemt zowel zijn fijne kneepjes als zijn absurditeit waar en erkent hoe het de irrationaliteit van oorlog en autoriteit vastlegt. Door deze verkenning bekritiseert Heller de ingewikkelde aard van maatschappelijke regels die individuen vangen, waardoor ze worstelen met hun precaire omstandigheden terwijl ze de gevoeligheid van hun ervaringen in twijfel trekken.