Het logboek strekte zich uit over de stroom. Het was er al een tijdje. Stokken, veren en puin waren gevangen op verdwaalde takken die uit het ene uiteinde staken. De stroom stroomde onder het boomstam, lui en zwartachtig groen, net voordat het verbreedde en zich bij de Connecticut-rivier voegde. Pijnbomen werden dik langs de ene bank, terwijl riet langs de andere fluisterde.
(The log stretched across the stream. It had been there for some time. Sticks, feathers, and debris had caught on stray branches protruding from one end. The stream flowed beneath the log, lazy and blackish-green, just before it widened and joined the Connecticut River. Pine trees grew thick along one bank, while reeds whispered along the other.)
De scène beschrijft een logboek dat een armatuur is geworden over een stroom, waarbij de natuur zijn stempel heeft gedrukt met stukjes puin gevangen in de takken. Het logboek dient als een brug tussen het stromende water hieronder en de omliggende omgeving, hetgeen een verband suggereert tussen de verschillende elementen van het landschap. De stroom, beschreven als lui en donker, fuseert uiteindelijk met de grotere rivier Connecticut en benadrukt het idee van stromende continuïteit in de natuur.
De beelden van het landschap schildert een serene foto, met pijnbomen langs de ene kant en zachte riet aan de andere. Deze combinatie van de stevige bomen en de delicate riet weerspiegelt de diversiteit van de natuurlijke wereld, waardoor een rustige maar toch dynamische sfeer ontstaat. De beschrijving roept een gevoel van vrede op en nodigt lezers uit om de schoonheid en stilte van de setting te waarderen, kenmerkend voor de suggestieve schrijfstijl van Luanne Rice.