De misdaden van het monster waren zo gruwelijk dat een man ze onmogelijk had kunnen begaan. Satan moest uiteindelijk worden ingeroepen.
(The Monster's crimes were so horrific that a mere man could not possibly have committed them. Satan, in the end, had to be invoked.)
In "The Monster of Florence" onderzoekt Douglas Preston een reeks gruwelijke misdaden die buiten het vermogen van een gewoon mens lijken. De ernst en wreedheid van deze handelingen creëren een huiveringwekkende sfeer die ertoe leidt dat onderzoekers en de samenleving ertoe leiden dat het idee worstelt dat een louter sterveling niet verantwoordelijk kon zijn. Dit idee suggereert een keerpunt waar de aard van het kwaad de menselijke ervaring overstijgt.
Uiteindelijk roept het verhaal een gevoel van angst op, wat impliceert dat dergelijk monsterlijk gedrag moet worden geworteld in iets veel sinister. Door de figuur van Satan aan te roepen, benadrukt de tekst de strijd tussen goed en kwaad, wat suggereert dat de ware aard van de misdaden verwijst naar een kwaadwillende kracht op het werk, waardoor een gevoel van horror wordt gecreëerd dat resoneert tijdens het onderzoek.