Het fragment uit "Breakfast of Champions" van Kurt Vonnegut benadrukt de verontrustende erfenis van slavernij en de nasleep ervan. Het suggereert dat de zeepiraten, die instrumenteel zijn in het oprichten van een nieuwe regering, mensen als louter hulpmiddelen voor hun doeleinden beschouwden en ze als machines behandelen in plaats van als individuen. Deze ontmenselijking onderstreept een fundamentele fout in de maatschappelijke mentaliteit van die tijd.

Zelfs na de afschaffing van de slavernij handhaafden de afstammelingen van deze piraten deze vernederende perceptie van mensen en zagen ze door een industriële lens. Dit blijvende gezichtspunt weerspiegelt de diepgewortelde kwesties van objectivering en exploitatie die blijven hangen in de samenleving en suggereert dat culturele attitudes kunnen aanhouden lang nadat de formele praktijken zijn afgeschaft.