De Tao is dat wat eerst het licht laat, dan het donker. Gelegenheden het samenspel van de twee primaire krachten zodat er altijd vernieuwing is. Het is dat wat voorkomt dat het allemaal verslijt. Het universum zal nooit worden gedoofd omdat de duisternis alles lijkt te hebben gesmoord, om echt transcendent te zijn, worden de nieuwe lichtzaden herboren in de diepten. Dat is de manier. Wanneer het zaad valt, valt het in de aarde, in de grond. En daaronder
(The Tao is that which first lets the light, then the dark. Occasions the interplay of the two primal forces so that there is always renewal. It is that which keeps it all from wearing down. The universe will never be extinguished because just when the darkness seems to have smothered all, to be truly transcendent, the new seeds of light are reborn in the very depths. That is the Way. When the seed falls, it falls into the earth, into the soil. And beneath)
De TAO vertegenwoordigt het fundamentele principe dat zowel licht als duisternis voortbrengt, waardoor hun continue interactie mogelijk is. Dit evenwicht bevordert een cyclus van vernieuwing en zorgt ervoor dat niets volledig verslechtert. Zelfs in momenten waarin de duisternis overweldigend lijkt, blijft het potentieel voor het opkomen van het licht bestaan, wat de blijvende aard van het bestaan in het universum benadrukt. Een dergelijk concept impliceert een veerkracht die wanhoop overstijgt, wat suggereert dat transformatie een inherent onderdeel van de realiteit is.
In de metafoor van het zaad dat in de aarde valt, is er een diepgaande weergave van groei en wedergeboorte. Net zoals het zaad transformatie in de bodem moet ondergaan, ervaren ook individuen en samenlevingen cycli van wanhoop en verjonging. De manier belichaamt deze reis van hoop en vernieuwing, wat aangeeft dat binnen de diepten van ontberingen de mogelijkheid voor nieuw begin altijd woont, waardoor het idee wordt versterkt dat het leven voortdurend evolueert en regenereert.