Het universum zal nooit worden gedoofd omdat de duisternis alles lijkt te hebben gesmoord, om echt transcendent te zijn, worden de nieuwe lichtzaden herboren in de diepten. Dat is de manier. Wanneer het zaad valt, valt het in de aarde, in de grond. En daaronder, uit het zicht, komt het tot leven.
(The universe will never be extinguished because just when the darkness seems to have smothered all, to be truly transcendent, the new seeds of light are reborn in the very depths. That is the Way. When the seed falls, it falls into the earth, into the soil. And beneath, out of sight, it comes to life.)
Het citaat weerspiegelt een diepgaand begrip van het bestaan en vernieuwing. Het suggereert dat zelfs op de donkerste momenten, wanneer het lijkt dat alle hoop verloren is, nieuwe mogelijkheden en licht voortkomen uit de diepten van wanhoop. Deze cyclus van duisternis en licht wordt gepresenteerd als een fundamenteel aspect van de realiteit, dat illustreert dat uitdagingen kunnen leiden tot persoonlijke groei en nieuw begin. De metafoor van het zaad dat in de aarde valt, symboliseert het verborgen potentieel dat we misschien niet onmiddellijk zien.
Op deze manier benadrukt het citaat veerkracht en transformatie. Het herinnert ons eraan dat het leven een voortdurende reis is waar obstakels uiteindelijk kunnen leiden tot verjonging. Net zoals een zaad in de ongeziene grond moet ontkiemen voordat het kan ontspruiten en bloeien, hebben individuen ook het vermogen om uit hun worsteling te stijgen. Het omarmen van het idee dat duisternis plaats kan maken voor licht stimuleert een gevoel van hoop en geloof in de cyclische aard van het bestaan.