Er was niets onaantrekkelijker dan narcisme, dacht ze: niets kon schoonheid transformeren in een cloying, onaantrekkelijke kwaliteit dan die zelfbewuste waardering van het zelf.
(There was nothing more unattractive than narcissism, she thought: nothing could transform beauty into a cloying, unattractive quality than that self-conscious appreciation of self.)
Alice dacht na over de kwaliteiten die de ware schoonheid verminderen, met name gericht op de schadelijke effecten van narcisme. Ze geloofde dat een buitensporige zelffocus iemands aantrekkelijkheid kon overschaduwen, waardoor aantrekkelijke eigenschappen iets moeigs en onaangenaam omzetten.
Haar gedachten onderstrepen het idee dat echte schoonheid ligt in nederigheid en een waardering voor anderen, in plaats van een preoccupatie met zichzelf. Dit perspectief benadrukt hoe zelfbewustzijn, wanneer ze tot het uiterste worden gebracht, afbreuk kunnen doen aan de essentie van een individu en zelfs de mooiste functies onaantrekkelijk kunnen maken.