Tegenwoordig leken mensen te suggereren dat je over alles moest praten, zelfs die dingen waar mensen in het verleden nooit over spraken, maar heeft dit het leven gemakkelijker gemaakt? Ze wist het niet zeker. In feite dacht ze dat er gelegenheden waren waarover praten over verontrustende dingen die die dingen alleen maar in leven hielden, terwijl ze niet over hen praten, ze naar het verleden verzenden, ze vergeten, konden je denken aan dingen die positief waren, dingen die de wereld maakten een beetje beter.
(These days people seemed to suggest that you should talk about everything, even those things that people never talked about in the past, but did this make life any easier? She was not sure. In fact, she thought there were occasions on which talking about distressing things merely kept those things alive, whereas not talking about them, consigning them to the past, forgetting them, allowed one to think about things that were positive, things that made the world a bit better.)
Het idee dat open communicatie over verontrustende zaken universeel nuttig is, wordt aangevochten door het innerlijke conflict van de hoofdrolspeler. Hoewel de samenleving aanmoedigt om alles te bespreken, vraagt ze zich af of dit echt de lasten van het leven verlicht. In plaats daarvan is ze van mening dat het opnieuw bekijken van pijnlijke onderwerpen hun impact vaak kan verlengen, waardoor genezing en acceptatie voorkomen.
Daarentegen suggereert ze dat het kiezen van problemen in het verleden losliet kan geven om ruimte te bieden voor positiviteit en groei. Door zich te concentreren op opbeurende ervaringen en herinneringen, kan men een meer optimistische vooruitzichten bevorderen en uiteindelijk bijdragen aan een betere wereld. Dit perspectief benadrukt de complexiteit van communicatie in emotionele contexten.
