Het idee dat open communicatie over verontrustende zaken universeel nuttig is, wordt aangevochten door het innerlijke conflict van de hoofdrolspeler. Hoewel de samenleving aanmoedigt om alles te bespreken, vraagt ​​ze zich af of dit echt de lasten van het leven verlicht. In plaats daarvan is ze van mening dat het opnieuw bekijken van pijnlijke onderwerpen hun impact vaak kan verlengen, waardoor genezing en acceptatie voorkomen.

Daarentegen suggereert ze dat het kiezen van problemen in het verleden losliet kan geven om ruimte te bieden voor positiviteit en groei. Door zich te concentreren op opbeurende ervaringen en herinneringen, kan men een meer optimistische vooruitzichten bevorderen en uiteindelijk bijdragen aan een betere wereld. Dit perspectief benadrukt de complexiteit van communicatie in emotionele contexten.