Ze kennen een miljoen trucs, die romanschrijvers. Neem dokter Goebbels; Dat is hoe hij begon, fictie schrijven. Een beroep op de basislusten die zich in iedereen verbergen, ongeacht hoe respectabel aan de oppervlakte. Ja, de romanschrijver kent de mensheid, hoe waardeloos ze zijn, geregeerd door hun testikels, beïnvloed door lafheid, elke oorzaak uitverkocht vanwege hun hebzucht - het enige dat hij moet doen is bonzen op de trommel, en daar is zijn reactie. En hij lacht natuurlijk achter zijn hand om het effect dat hij krijgt.
(They know a million tricks, those novelists. Take Doctor Goebbels; that's how he started out, writing fiction. Appeals to the base lusts that hide in everyone no matter how respectable on the surface. Yes, the novelist knows humanity, how worthless they are, ruled by their testicles, swayed by cowardice, selling out every cause because of their greed - all he's got to do is thump on the drum, and there's his response. And he's laughing, of course, behind his hand at the effect he gets.)
In "The Man in the High Castle", presenteert Philip K. Dick het idee dat romanschrijvers meesterlijk de menselijke natuur manipuleren, die diepgewortelde verlangens exploiteren die op de loer liggen onder een gevel van respectabiliteit. Hij gebruikt Doctor Goebbels, een beruchte figuur, als een voorbeeld van iemand die zijn carrière in fictie begon, wijst naar de kracht van verhalen om oerinstincten op te roepen. Volgens Dick hanteren romanschrijvers een diepgaand begrip van de fouten van de mensheid, zoals hebzucht en lafheid, en erkennen hoe gemakkelijk mensen kunnen worden beïnvloed door hun basisinstincten.
Dick suggereert dat de vaardigheid van de romanschrijver ligt in hun vermogen om gebruik te maken van deze verborgen motivaties, wat illustreert hoe ze sterke reacties kunnen veroorzaken door eenvoudigweg een beroep te doen op de donkere aspecten van de menselijke natuur. Het beeld van de romanschrijver "Laughing Achter zijn hand" verwijst naar een bepaalde manipulatie van hun publiek, wat een complexe relatie tussen de maker en consument benadrukt. Dit inzicht in de psychologie van het verhaal onthult een commentaar op de donkere kant van het vertellen van verhalen en de potentiële invloed ervan op de samenleving.