In "The Man in the High Castle", presenteert Philip K. Dick het idee dat romanschrijvers meesterlijk de menselijke natuur manipuleren, die diepgewortelde verlangens exploiteren die op de loer liggen onder een gevel van respectabiliteit. Hij gebruikt Doctor Goebbels, een beruchte figuur, als een voorbeeld van iemand die zijn carrière in fictie begon, wijst naar de kracht van verhalen om oerinstincten op te roepen. Volgens Dick hanteren romanschrijvers een diepgaand begrip van de fouten van de mensheid, zoals hebzucht en lafheid, en erkennen hoe gemakkelijk mensen kunnen worden beïnvloed door hun basisinstincten.

Dick suggereert dat de vaardigheid van de romanschrijver ligt in hun vermogen om gebruik te maken van deze verborgen motivaties, wat illustreert hoe ze sterke reacties kunnen veroorzaken door eenvoudigweg een beroep te doen op de donkere aspecten van de menselijke natuur. Het beeld van de romanschrijver "Laughing Achter zijn hand" verwijst naar een bepaalde manipulatie van hun publiek, wat een complexe relatie tussen de maker en consument benadrukt. Dit inzicht in de psychologie van het verhaal onthult een commentaar op de donkere kant van het vertellen van verhalen en de potentiële invloed ervan op de samenleving.