Deze woede die ik voelde ging helemaal niet over het kind. Het zit in mij en het vergiftigt zoveel van mijn relaties. Het laat zo weinig ruimte voor compassie. "Ze stak zijn hand uit om een traan van haar gezicht af te vegen." Dat is geen manier om te leven. Ik moet eroverheen komen. Ik heb misschien wat hulp nodig, ik weet het niet. Maar ik realiseerde me vandaag iets dat al die duistere herinneringen opsloeg. Ik kan het verleden niet veranderen. Ik kan de pijn niet terugnemen. Maar ik kan het verzachten als ik gewoon kan leren hoe ik het kan accepteren.
(This anger I felt wasn't about the child at all. It's inside me and it's poisoning so many of my relationships. It leaves so little room for compassion." She reached up to wipe a tear from her face. "That's no way to live. I have to get over it. I may need some help, I don't know. But I realized something today dredging up all those murky memories. I can't change the past. I can't take the hurt back. But I can soften it if I can just learn how to accept it.)
Het personage reflecteert op haar diepgewortelde woede en erkent dat het afkomstig is van haar in plaats van gericht op anderen, inclusief een kind. Deze woede is schadelijk voor haar relaties, wat suggereert dat het haar vermogen om compassie te tonen belemmert. Ze erkent dat leven met deze woede niet duurzaam is en een wens uitgesproken om het te overwinnen, zelfs overwegen om hulp te zoeken om vooruit te komen.
Terwijl ze pijnlijke herinneringen confronteert, komt ze tot een belangrijk besef: hoewel ze het verleden niet kan veranderen of de pijn die ze heeft ervaren niet ongedaan maakt, heeft ze de kracht om de impact op haar leven te verlichten. Door te leren haar verleden te accepteren, hoopt ze een manier te vinden om de pijn te verzachten en te genezen, waardoor haar huidige en toekomstige relaties worden verbeterd.