In haar werk "vloed in Tucson", reflecteert Barbara Kingsolver op de reis van het herontdekken van vreugde en waardering voor het leven. Ze vergelijkt dit proces met een beroerte slachtoffer die vaardigheden opnieuw leren, wat aangeeft dat het bereiken van geluk aanzienlijke inspanningen en intentionaliteit kan vereisen. Deze metafoor benadrukt het belang van persistentie en praktijk bij het cultiveren van een positieve kijk.

Kingsolver benadrukt de transformerende kracht van liefde voor het eigen leven. Het suggereert dat vreugde geen automatische staat is, maar iets dat bewust kan worden ontwikkeld, waardoor het idee wordt versterkt dat individuen hun geluk kunnen terugvorderen door toewijding en een bereidheid om hun perspectief te veranderen.