In "The Woman Who Walked in Sunshine" van Alexander McCall Smith wordt een diepgaand inzicht gepresenteerd: mensen zien vaak hun eigen transformationele reizen over het hoofd. De verteller reflecteert op de neiging om te geloven dat iemands huidige zelf een vaste versie is, waardoor de dynamische aard van persoonlijke groei en verandering in de loop van de tijd wordt verwaarloosd.

Deze observatie dient als een herinnering dat identiteit niet statisch is; Het wordt eerder gevormd door ervaringen en evoluerende perspectieven. De verklaring benadrukt het belang van het herkennen van ons verleden zelf en de vooruitgang die we hebben geboekt, en illustreert hoe vergeten dit kan leiden tot een beperkt begrip van wie we vandaag zijn.