Hoe zit het met Tiny? Vroeg Maripat verlegen. Nou, ik liet hem in mijn kamer achter zodat mijn moeder hem niet zou zien. Omdat je haar niet had overtuigd om je hem nog te laten houden, zei Mark redelijk. Heb je de katten verlaten om hem gezelschap te houden? Ja, zei Augusta. En zijn ze beste vrienden geworden? Vroeg Maripat en voelde graag het einde van het verhaal. Nee, zei Augusta, wetende dat ze te diep was. Hij at ze.
(What about Tiny? Maripat asked shyly. Well, I left him in my room so my mother wouldn't see him. 'Cause you hadn't convinced her to let you keep him yet, Mark said reasonably. Did you leave the cats to keep him company? Yes, Augusta said. And did they become best friends? Maripat asked, happily sensing the end of the story. No, Augusta said, knowing she was in too deep. He ate them.)
In het boek "Firefly Beach" van Luanne Rice ontvouwt zich een gesprek tussen Maripat en Augusta over een personage genaamd Tiny. Maripat vraagt naar klein en onthult een gevoel van genegenheid en gehechtheid aan het wezen. Augusta legt uit dat ze Tiny in haar kamer heeft achtergelaten om te voorkomen dat ze haar moeder van streek maakte, die nog niet overtuigd was om haar toe te staan hem te houden. Deze toelating benadrukt de voortdurende strijd tussen de verlangens van een kind en de ouderlijke autoriteit.
De dialoog neemt een verrassende wending wanneer Maripat vraagt of klein en de katten vrienden werden, alleen voor Augusta om de waarheid te bekennen - dat Tiny uiteindelijk de katten opeten. Deze donkere wending voegt een onverwachte laag van complexiteit toe aan het verhaal, ter illustratie van de uitdagingen van onschuld bij kinderen en de soms harde realiteiten die daarbij horen. Het gesprek legt een moment van luchthartigheid vast dat snel verschuift naar een serieuzere toon, wat de onvoorspelbare aard van opgroeien weerspiegelt.