In Philip K. Dick's "Flow My Tears, zei de politieman:" Het personage reflecteert op de aard van de tranen van een man en onderscheidt hen van die van een vrouw. Hij overweegt dat het huilen van een man niet voortkomt uit sentimentaliteit, maar eerder uit een diep gevoel van verlies. Mannen huilen om tastbare verliezen, zoals de dood van een kind of het lijden van een dier, die hun verbinding met het huidige moment benadrukken in plaats van spijt in het verleden of toekomstige angsten.

Deze introspectie onthult dat voor mannen tranen vaak een reactie zijn op onmiddellijke, hartverscheurende ervaringen. Het personage benadrukt dat huilen geen zwakte is, maar een natuurlijke uitdrukking van verdriet voor wat levend en zinvol is. Dit perspectief nodigt lezers uit om het diepere emotionele landschap van mannelijkheid te begrijpen, wat suggereert dat kwetsbaarheid zich op onverwachte manieren kan manifesteren, nauw verbonden met de realiteit van het leven en het verlies.