In Philip K. Dick's 'The Man in the High Castle' presenteert de romanschrijver een kritische kijk op de mensheid. Hij suggereert dat mensen vaak worden gedreven door baser -instincten en angsten, waardoor hun waarden uit hebzucht worden aangetast. Deze observatie onderstreept een gevoel van desillusie met de menselijke natuur, het portretteren van individuen die zo gemakkelijk gemanipuleerd zijn en ontbreken in echte morele overtuiging.

De auteur geeft aan dat een romanschrijver reacties van lezers kan oproepen door eenvoudig de donkere aspecten van de samenleving te benadrukken. Dit vermogen om gedachten en gelach tegelijkertijd uit te lokken, duidt tegelijkertijd aan een sardonisch bewustzijn van de absurditeit van menselijk gedrag. Dick's perspectief onthult een complex samenspel tussen kunst en realiteit, wat suggereert dat hoewel mensen hun idealen lijken te verkopen, een dieper begrip van deze neiging kan leiden tot zowel kritiek als amusement.