Yossarian's houding ten opzichte van zijn huisgenoten werd barmhartig en beschermend bij de loutere herinnering aan kapitein Black. Het was niet hun schuld dat ze jong en opgewekt waren, herinnerde hij zichzelf terwijl hij de slingerende straal van zijn zaklamp terug droeg door de duisternis. Hij wenste dat hij ook jong en vrolijk kon zijn. En het was niet hun schuld dat ze moedig, zelfverzekerd en zorgeloos waren. Hij zou gewoon geduldig met hen moeten zijn totdat een of twee werden gedood en de rest gewond, en dan zouden ze allemaal goed komen.
(Yossarian's attitude toward his roommates turned merciful and protective at the mere recollection of Captain Black. It was not their fault that they were young and cheerful, he reminded himself as he carried the swinging beam of his flashlight back through the darkness. He wished that he could be young and cheerful, too. And it wasn't their fault that they were courageous, confident and carefree. He would just have to be patient with them until one or two were killed and the rest wounded, and then they would all turn out okay.)
Yossarian reflecteert op zijn gevoelens tegenover zijn huisgenoten, en erkent dat hun jeugdige opgewektheid niet hun schuld is. Hij erkent zijn eigen verlangen naar diezelfde jeugdige geest, maar voelt zich belast door de grimmige realiteit die hen omringt. Terwijl hij met zijn zaklamp door de duisternis loopt, wenst hij een gevoel van vreugde waarvan hij voelt dat hij wegglijdt. Hij worstelt met gemengde emoties over hun onschuld temidden van de chaos van oorlog.
Ondanks zijn beschermende instincten accepteert Yossarian de harde les die kan komen als gevolg van hun moed en zorgeloze aard. Hij denkt dat de tragedie te zijner tijd zal toeslaan, waardoor zijn huisgenoten worden gedwongen om de brutale waarheden van hun situatie te confronteren. Deze acceptatie toont zijn complexe kijk op menselijke veerkracht, waar hij hoopt dat ze door lijden sterker en zich meer bewust zijn van hun omstandigheden.