Yossarian werd ontroerd door zo intense medelijden van zijn armoede dat hij zijn bleke, trieste, ziekelijke gezicht met zijn vuist wilde breken en hem uit het bestaan wilde slaan omdat hij aan alle bleke, trieste, ziekelijke kinderen in Italië diezelfde nacht in Italië bracht die kapsels nodig had en schoenen en sokken nodig had.
(Yossarian was moved by such intense pity for his poverty that he wanted to smash his pale, sad, sickly face with his fist and knock him out of existence because he brought to mind all the pale, sad, sickly children in Italy that same night who needed haircuts and needed shoes and socks.)
In "Catch-22" ervaart Yossarian een diep verdriet voor een arm individu en voelt hij een overweldigende drang om gewelddadig uit te halen tegen een gezicht dat diepere maatschappelijke kwesties symboliseert. Deze intense emotie weerspiegelt niet alleen persoonlijke frustratie, maar ook een collectieve empathie voor het lijden van velen, met name de arme kinderen in Italië.
Deze reactie toont het acute bewustzijn van Yossarian van de harde realiteiten om hem heen en zijn strijd om zijn emoties te verzoenen met de onrechtvaardigheden die hij getuige is. Zijn verlangen om de weergave van dergelijke pijn te elimineren suggereert een complex samenspel tussen empathie en hulpeloosheid in het licht van systemische armoede.
