Je kunt niet honderd verschillende meningen tegemoet gaan en je kunt ze niet negeren. Het enige dat u kunt doen, is mensen de illusie bieden dat ze hebben deelgenomen aan de beslissing. Om de een of andere reden is dat om mensen gelukkig te maken. Dit is de basis voor alle democratieën.
(You can't accommodate a hundred different opinions,and you can't ignore them. All you can do is provide people with theillusion that they participated in the decision. For some reason, that'senough to make people happy. This is the basis for all democracies.)
In "The Dilbert Principle" bespreekt Scott Adams de uitdaging om verschillende meningen op een werkplek te beheren. Hij benadrukt de moeilijkheid om het gezichtspunt van elke persoon aan te pakken, terwijl hij ook de onpraktiek erkent om ze helemaal te negeren. In plaats daarvan suggereert hij dat het bieden van een gevoel van deelname aan besluitvorming kan leiden tot hun tevredenheid, zelfs als hun input de uitkomst niet direct beïnvloedt.
Deze benadering wordt afgebeeld als een fundamenteel aspect van democratische systemen, waar de perceptie van betrokkenheid vaak volstaat om het moreel onder de deelnemers te handhaven. Adams onderstreept de ironie dat het vervullen van deze behoefte aan illusie voldoende kan zijn om mensen tevreden te houden, ondanks de onderliggende complexiteit van management en leiderschap.
