Je draagt mijn liefde in jou. Een dag zal nooit aankomen, noch een zonsondergang in de horizon glijden als ik niet aan je zal denken. Ik accepteer dat de geest het hart vaak dicteert. Toch geloof ik dat het hart de Truer -gids is. Dus als je in de loop van de tijd naar me zou willen komen, aarzel dan niet. Weet dat ik op je zal wachten. Je zult altijd mijn hart-mijn liefde hebben.
(You carry my love within you. A day will never dawn nor a sunset slip into the horizon when I will not think of you. I accept that the mind often dictates the heart. Yet I believe that the heart is the truer guide. So, if in the course of time you should want to come to me, do not hesitate. Know that I will be waiting for you. You will always have my heart-my love.)
In het oprechte citaat van "The Beach House" van Mary Alice Monroe, drukt de spreker een diepgaande en eeuwige liefde uit voor een speciaal iemand. De beelden van het dragen van liefde in je benadrukt de diepe, intrinsieke band die ongewijzigd blijft, ongeacht tijd of omstandigheden. Het sentiment suggereert hoe liefde het dagelijkse leven overstijgt, met gedachten aan de geliefde die elke dageraad en schemering vergezellen.
Bovendien erkent de spreker de strijd tussen de geest en het hart, waardoor uiteindelijk bevestigt dat het hart een diepere waarheid heeft. De uitnodiging om in de toekomst samen te komen, is geworteld in een niet aflatende verbintenis, gerustgesteld door de belofte van wachten en de zekerheid die liefde altijd zal doorstaan. Dit bericht bevat een tijdloze genegenheid die zowel teder als vastberaden is.