Je hebt elkaar, dacht Isabel. Maar was dat genoeg? Zelfs als iemand verliefd was, was het niet echt genoeg om de andere persoon te hebben - niet als de een stimulatie nodig had. Het gezelschap van slechts één persoon zou geruststellend kunnen zijn, zou eenzaamheid kunnen voorkomen, maar zou het drie maanden genoeg zijn?
(You have each other, thought Isabel.But was that enough? Even when one was in love, it was not really enough just to have the other person - not if one needed stimulation. The company of just one person could be reassuring, could stave off loneliness, but would it be enough for three months?)
In "The Right Attitude to Rain" reflecteert Isabel op de complexiteit van liefde en gezelschap. Hoewel ze erkent dat het hebben van een andere persoon troost kan bieden en eenzaamheid kan verlichten, vraagt ze zich af of dit gevoel van veiligheid op de lange termijn voldoende is. Het idee dat emotionele vervulling meer vereist dan slechts één persoon resoneert tijdens haar gedachten.
Terwijl Isabel hun aankomende scheiding van drie maanden overweegt, beschouwt ze de behoefte aan stimulatie en betrokkenheid die verder gaat dan alleen gezelschap. Deze introspectie benadrukt de ingewikkelde balans tussen liefde en het nastreven van diepere verbindingen die iemands geest kunnen voeden, wat suggereert dat ware tevredenheid in relaties vaak meer vereist dan alleen samen zijn.
