In "Lone Wolf" van Kathryn Lasky deelt Gwynneth een diepgaand inzicht met Faolan over de aard van de tijd. In plaats van tijd als een meetbare entiteit te zien, moedigt ze hem aan het te waarderen door de schoonheid om hen heen. Dit perspectief verschuift de focus van hoeveel tijd is verstreken naar de ervaringen en kwaliteiten die tijd zinvol maken. De beelden van de maan en het licht roept een begrip op dat momenten worden bepaald door hun emotionele resonantie in plaats van hun duur.

De reflectie van Gwynneth benadrukt het belang van het vastleggen van de essentie van ervaringen - zoals de manier waarop het maanlicht betoverende schaduwen creëert. Deze kwaliteit van tijd wordt een aanhoudende herinnering dat iemands leven verrijkt. Het dient als een herinnering dat onze meest gekoesterde momenten niet beperkt zijn tot de uren of dagen die ze bezetten, maar in plaats daarvan worden gevormd door de blijvende indrukken die ze achterlaten. De nadruk ligt op het waarderen van de schoonheid en betekenis van onze ervaringen boven de simplistische meting van de tijd.