Cytat odzwierciedla głęboką walkę z naturą rzeczywistości i wiary. Wyraża poczucie cudu i niedowierzania w świadkach wydarzeń lub doświadczeń, które wydają się niewiarygodne, ale są namacalnie prawdziwe. Ten paradoks rodzi pytania o to, w jaki sposób można pogodzić zdziwienie z akceptacją rzeczywistości. Autor ilustruje głęboki konflikt psychologiczny, w którym ciężar niedowierzania koliduje z dowodami zmysłów.

Ponadto cytat podkreśla złożoność percepcji ludzkiej, sugerując, że nawet najbardziej absurdalne zdarzenia mogą wydawać się realne, gdy są doświadczane bezpośrednio. Mówi to o szerszym tematyce w pracy Naguib Mahfouza, w której postacie często zmagają się z surrealistycznymi aspektami życia. Ostatecznie wskazuje na kruchość wiary i tego, jak osobiste doświadczenia kształtują nasze zrozumienie tego, co jest możliwe w otaczającym nas świecie.