Wiatr w dmuchał, a piasek wokół jego rysunku rozproszył się. Owinął palce w żonę, a czas ojca rozpalił związek, jaki miał tylko z nią. Poddał się temu wrażeniu i poczuł, że ostatnie krople ich życia dotykają się nawzajem, jak woda w jaskini, top spotyka dno, niebo spotyka się Ziemi. Gdy ich oczy zamknięte, otworzył się inny zestaw oczu, a oni wstali z ziemi jak na ziemi wspólne południe, w górę i w górę, słońce i księżyc na jednym niebie.
(A wind blew, and the sand around his drawing scattered. He wrapped his fingers inside his wife's, and Father Time rekindled a connection he had only ever had with her. He surrendered to that sensation and felt the final drops of their lives touch one another, like water in a cave, top meets bottom, Heaven meets Earth.As their eyes closed, a different set of eyes opened, and they rose from the ground as a shared south, up and up, a sun and a moon in a single sky.)
Fragment opisuje przejmujący moment, w którym bohater doświadcza głębokiego związku z żoną, odczuwając istotę ich życia przeplatającego się, gdy stają w obliczu końca podróży. Zdjęcia rozpraszającego piasku wiatru symbolizuje nietrwałość życia, choć trzymanie się za ręce reprezentuje komfort i jedność w ich wspólnym istniu. Ten moment jest bogaty w emocje poddania się i miłości, gdy konfrontują się z nieuniknionym.
Gdy ich życie fizyczne dobiega końca, ich dusze wydają się przekraczać inne królestwo, opisane poetycko jako wznoszące się w harmonijną związek. Obrazy Słońca i Księżyca na jednym niebie sugerują równowagę między przeciwieństwami a ciągłością ich więzi poza życiem. Ta transformacja podkreśla tematy wiecznego połączenia i cykliczną naturę egzystencji, podkreślając, że miłość utrzymuje się nawet po minie formie fizycznej.