Zawsze ta bariera, ta niemożność przejścia. Tym razem nie marnował czasu; Po prostu uderzył ją, myśląc, że będzie na moim sumieniu, cokolwiek jej się stanie. I ona też o tym wie. Została więc zwolniona z ciężaru odpowiedzialności, a dla niej jest najgorsza możliwa. Szkoda, pomyślał, nie mogłem się z nią kochać.
(Always this barrier, this impossibility of getting through. This time he did not waste his time trying; he simply went on stroking her, thinking, It'll be on my conscience, whatever happens to her. And she knows it, too. So she's absolved of the burden of responsibility, and that, for her, is the worst thing possible. Too bad, he thought, I wasn't able to make love to her.)
W „Now Wait O To Lat Wait O To Last Year” Philipa K. Dicka zastanawia się nad emocjonalnymi barierami, które uniemożliwiają znaczące połączenie. Zauważa, że pomimo jego wysiłków, aby ją pocieszyć, pozostaje nie do pokonania podział. To poczucie beznadziejności prowadzi go do przyjęcia ciężaru odpowiedzialności za jej dobre samopoczucie, zdając sobie sprawę, że jego niezdolność do głębokiego połączenia zwiększa ich walki.
Rozważa winę, która towarzyszy ich związku, uznając, że chociaż może być wolna od odpowiedzialności, to wyzwolenie pozostawia jej wrażliwe. Uznaje, że niemożność jej kochania, potencjalna droga do intymności, jest dla nich znaczącą stratą. Ten scenariusz podkreśla bolesne złożoności relacji ukształtowanych przez ściany emocjonalne i konsekwencje głęboko zakorzenionych uczuć nieadekwatności.