... Kiedy wróciła do małej białej furgonetki, słuchała własnego oddechu i poczuła, jak jej serce uderza szalenie. Nie miała pojęcia, gdzie znalazła odwagę, ale była tam, jak woda na dnie nieużywanego kamieniołomu-bezskutecznie głębokiego.
(...as she made her way back to the tiny white van she listened to her own breathing and felt her own heart thumping wildly. She had no idea where she had found the courage, but it had been there, like the water at the bottom of a disused quarry--unfathomably deep.)
W tym fragmencie postać zastanawia się nad jej intensywnymi emocjami, gdy wraca do furgonetki. Staje się bardzo świadoma własnego bicia serca, sugerując mieszankę lęku i radości. Pomimo przytłoczenia, rozpoznaje wcześniej ukrytą odwagę w sobie, porównywalną z głębokością wody w opuszczonym kamieniołomie, wskazując na jej ogrom i tajemnicę.
Ten moment podkreśla temat wewnętrznej siły i odporności. Podróż postaci jest nie tylko fizyczna, ale także emocjonalna eksploracja miejsca, w którym można znaleźć odwagę, często nieoczekiwanie. Analogia kamieniołomu podkreśla głębię jej odwagi, sugerując, że może to być głębokie i zaskakujące, leżące tuż pod powierzchnią, czekając na odkrycie.