W pewnym momencie mojego życia szczerze miałem nadzieję, że miłość uratuje mnie z zimnego, przeciągającego zamku, w którym mieszkałem. Ale w innym momencie, znacznie wcześniej, myślę, że po cichu zacząłem mieć nadzieję na niczego na drodze miłości, aby nie być rozczarowany. To działa. To jest nawyk.
(At some point in my life I'd honestly hoped love would rescue me from the cold, drafty castle I lived in. But at another point, much earlier I think, I'd quietly begun to hope for nothing at all in the way of love, so as not to be disappointed. It works. It gets to be a habit.)
W swojej książce „Animal Dreams” Barbara Kingsolver zastanawia się nad złożonością nadziei i miłości. Narrator wyraża tęsknotę za miłością, aby zapewnić ukojenie z samotnego egzystencji, symbolizowanego zimnym, przeciągającym zamkiem. To pragnienie ilustruje głęboką ludzką potrzebę połączenia i ciepła w życiu, sugerując, że miłość może być środkiem ucieczki od osobistych walk.
Jednak w miarę upływu czasu narrator przyznaje się do kultywowania sposobu myślenia, w którym nie oczekują już miłości, mające na celu ochronę przed rozczarowaniem. Ta zmiana oznacza mechanizm radzenia sobie, wzmacniając ideę, że oczekiwania mogą prowadzić do bólu serca, a ostatecznie obojętność może stać się ochronnym nawykiem wobec niespełnionych pragnień.