Ponieważ kiedy wcześniej wyrwali książkę z jego rąk, wpatrywał się w przestrzeń tak niepokojąco, sprawiło, że reszta z nas miała ochotę położyć go na głowie. Czasami, gdyby nie miał książki, aby zająć oczy Józefa, sadziłbym przed sobą panel boczny zbóż, a jego oczy przesuwałyby się i przyczepiłyby do słów, jakby nie mogły zrobić nic oprócz wędrowania i unoszenia się w powietrzu, dopóki słowa i liczby zakotują je z powrotem do naszego świata.
(Because when, previously, they had wrenched a book out of his hands, he had stared into space so disconcertingly it made the rest of us feel like putting a bag over his head. Sometimes, if he didn't have a book, to occupy Joseph's eyes I would plant a cereal-box side panel in front of him, and his eyes would slide over and attach to the words, as if they could not do anything but roam and float in the air until words and numbers anchored them back into our world.)
W „Szczególnym smutku ciasta cytrynowego” Aimee Bender maluje żywy obraz postaci o imieniu Joseph, który wydaje się być dryfujący w swoich myślach, gdy jest pozbawiony materiału do czytania. Narrator opisuje doświadczenie, w którym intensywne spojrzenie Józefa, pozornie zagubione w kontemplacji, czyni otaczających go osób nieswojo. To oddaje ideę eskapizmu poprzez literaturę, podkreślając, jak ważne są książki dla jego mentalnego zaangażowania.
Ponadto narrator ucieka się do kreatywnych rozwiązań, które pomogą Josephowi odzyskać skupienie, takie jak użycie panelu zbóż, aby skierować swoją uwagę na słowa. Sugeruje to, że umysł Józefa potrzebuje ciągłej stymulacji, aby przywiązać go do rzeczywistości, ilustrując głębszy temat połączenia ze światem poprzez język. Pisanie Bendera wywołuje poczucie zarówno empatii, jak i świadomości walki bohaterów z zaangażowaniem i wpływem literatury na ich życie.
