Ale pracowcy, zwykli ludzie, nie pozwolą. „To zwykli ludzie, którzy najbardziej zabawiają się z tortur i egzekucją wielkich ludzi… jeśli nie cofa się zbyt daleko, chciałbym wiedzieć, kogo wymagało egzekucji naszego przyjaciela Jezusa H. Chrystusa.
(But the workingpeople, the common people, they won't allow it.' 'It's the common people who get most fun out of the torture and execution of great men.... If it's not going too far back I'd like to know who it was demanded the execution of our friend Jesus H. Christ.)
Fragment omawia dynamikę władzy między elitą a zwykłymi ludźmi, podkreślając rolę tego ostatniego w karach społecznych i sprawiedliwości. Sugeruje to, że zwykłe osoby przyjmują pewną satysfakcję w upadku wybitnych postaci, co oznacza głęboko zakorzenione pragnienie zemsty na u władzy. Zjawisko to odzwierciedla zbiorowe frustracje i podwładki walki klasowej, które mogą prowadzić do powszechnego zapotrzebowania na działanie przeciwko elitom.
Odniesienie do wykonania postaci historycznych, takich jak Jezus, podkreśla długotrwałą tradycję mas poszukujących odpowiedzialności od tych, których uważają za winne niepowodzenia moralne lub społeczne. Stawia to prowokujące do myślenia pytanie o naturę sprawiedliwości i motywy, które doprowadzają ludzi do wzywania poważnych konsekwencji, ujawniając misterne relacje między nadzieją, zemstą i normami społecznymi w całej historii.