Cytat odzwierciedla zdolność bohatera do oderwania się od pewnych rzeczywistości, pozwalając mu zapomnieć o niewygodnych prawd o jego otoczeniu. Sugeruje to mechanizm radzenia sobie, w którym może selektywnie zignorować aspekty swojego życia, które powodują dysonans, co prowadzi do poczucia odłączenia zarówno od znajomych, jak i nieznanych miejsc.

Z czasem jednostka ma niejasne zrozumienie tego, gdzie czuje się przyjęty i gdzie postrzega się jako zewnętrzny. Ta dualność podkreśla złożoność przynależności społecznej i tożsamości osobistej, podkreślając walkę między dopasowaniem a instynktem wycofania się z środowisk, które wydają się obce.