Śmierć jest bardziej miłosierna niż sama nadzieja! Nie ma w tym nic zaskakującego, ponieważ śmierć jest bosko mianowana, podczas gdy nadzieja jest stworzeniem ludzkiego szaleństwa. Oba kończą się frustracją. Czy jestem przeznaczony do prowadzenia życia niekończącej się frustracji?-{początek i koniec}
(Death is more merciful than hope itself! There is nothing surprising in this, for death is divinely appointed, while hope is the creation of human folly. Both end in frustration. Am I destined to lead a life of endless frustration?-{The Beginning and the End})
Cytat odzwierciedla głęboki filozoficzny pogląd, który utożsamia śmierć z rodzajem miłosierdzia, co sugeruje, że może to być uwolnienie z prób życia. Natomiast nadzieja jest przedstawiana jako konstrukcja ludzkiej wyobraźni, która może prowadzić do rozczarowania i bólu. Pojęcie oznacza, że chociaż śmierć jest nieunikniona i wyświęcona, nadzieja może być postrzegana jako iluzja, która ostatecznie oferuje niewielkie ukojenie, ponieważ oba warunki mogą prowadzić do frustracji.
Mówca zmaga się z ideą uwięzienia w cyklu uporczywego niezadowolenia, pytając, czy życie będzie ciągłą walką. Ten sentyment oddaje esencję ludzkiej wrażliwości i dylematy egzystencjalne, przed którymi stoi w poszukiwaniu znaczenia, wyrażone przez Naguib Mahfouz w „Począwce i końca”. Zaprasza czytelników do refleksji nad granicami nadziei i surowej rzeczywistości istnienia.