Świat postępuje. Tak, powiedziałem, postęp, ale krąży wokół słońca.
(The world advances. Yes, I said, progress, but circling around the sun.)
W „Wspomnieniach moich melancholijnych dziwek” Gabriel García Márquez zastanawia się nad naturą postępu, sugerując, że chociaż świat może się rozwijać, robi to w sposób cykliczny, podobnie jak orbita słońca. Ta metafora podkreśla ideę, że postęp nie zawsze prowadzi do ulepszeń liniowych; Zamiast tego może przypominać podróż, która powraca do znanych tematów i doświadczeń, pomimo postępu w czasie.
Ta perspektywa zachęca czytelników do rozważenia złożoności postępów życia, podkreślając wzajemne oddziaływanie wzrostu a powtarzaniem. García Márquez sugeruje, że nasze dążenia i pragnienia mogą ewoluować, ale często są zakorzenione w trwałym wzorcach, ujawniając paradoks ludzkiej egzystencji, w którym zmiany współistnieją z ponadczasowością.