Ender nie lubił walczyć. Nie lubił przedstawicieli Petera, silnych przeciwko słabym, i nie lubił też swoich, mądrych przeciwko głupim.
(Ender didn't like fighting. He didn't like Peter's kind, the strong against the weak, and he didn't like his own kind either, the smart against the stupid.)
W „Grze Endera” Ender Wiggin zmaga się ze swoimi uczuciami dotyczącymi konfliktu i rywalizacji. Nie pochwala natury siły, szczególnie w sytuacjach, gdy silni dominują nad słabymi. Ta postawa moralna ujawnia jego głębokie poczucie empatii i uczciwości, podkreślając żniwo, jakie takie bitwy zbierają dla wszystkich zaangażowanych. Ender czuje się coraz bardziej nieswojo z myślą o wykorzystaniu władzy do ucisku innych, co odzwierciedla jego wewnętrzną walkę z oczekiwaniami stawianymi mu w wojowniczym społeczeństwie.
Dodatkowo krytyka Endera rozciąga się na dynamikę w jego własnej grupie, ponieważ dostrzega on niepokojącą tendencję inteligentnych do wykorzystywania mniej zdolnych. Ta dwoistość sił, czy to fizycznych, czy intelektualnych, stanowi przejmujący komentarz na temat etyki przywództwa i konfliktu. Z perspektywy Endera narracja kwestionuje tradycyjne pojęcia zwycięstwa i męstwa, wzywając czytelników do rozważenia moralnych konsekwencji swoich działań w świecie zdefiniowanym przez konkurencję i dysproporcje w siłach.
