Każdy musi odejść, wszyscy muszą opuścić swój dom i wrócić, aby mogli go znów pokochać ze wszystkich nowych powodów.
(Everybody has to leave, everybody has to leave their home and come back so they can love it again for all new reasons.)
W „Przez pomalowane pustynie” Donald Miller bada pogląd, że opuszczenie znajomych otoczenia może doprowadzić do głębszego uznania dla nich. Cytat podkreśla konieczność odejścia jako sposobu na zdobycie nowych perspektyw i odnowione przywiązanie do swojego pochodzenia. Kiedy jednostki zapuszczają się na świat, często konfrontują nowe doświadczenia, które po powrocie zwiększają ich zrozumienie i miłość do domu.
Pomysł sugeruje, że wzrost często przychodzi poprzez zmianę i eksplorację. Odchodząc od tego, co wiedzą, ludzie mogą odkryć na nowo piękno i znaczenie swojego życia i miejsc, które kiedyś przyjmowali za pewnik. Ta podróż odejścia i powrotu ostatecznie wzbogaca ich związek z domem i doświadczenia, które kształtują ich tożsamość.