Skrajności żyją w nas wszystkich. Radość stowarzyszenia znajduje się wraz z oczekiwaniami na utratę. To, co zostanie podane, zostanie przyjęte, to, co mamy często, jest dla nas tylko wartościowe, gdy zniknie. Zatrzymał się, a jego twarz znów trzymała światło.
(Extremes live within us all. The joy of association resides alongside the anticipation of loss. What is given will be taken, what we have is often only of value to us when it is gone. He paused, his face now held to the light once more.)
Cytat odzwierciedla dualność ludzkich emocji, podkreślając, że radość i smutek są ze sobą powiązane. Sugeruje to, że w każdej osobie leży zdolność do skrajności, podkreślając, w jaki sposób szczęście często współistnieje ze strachem przed utratą tego, co pielęgnujemy. Ten kontrast ujawnia głębsze zrozumienie naszych przywiązań i przejściowej natury życia.
Moment refleksji narratora, który zatrzymuje się, aby rozważyć te myśli, gdy kąpał się w świetle, symbolizuje chwilę jasności. Przekazuje ideę, że nasze uznanie dla tego, co mamy, może nasilać się po zbliżającej się straty, przypominając nam o cenie naszych doświadczeń i połączeń, póki możemy.