Czuła się wielka sztuka, miała uspokajający wpływ na widza; Zatrzymał się z podziwu, czego nie zrobili Damien Hirst i Andy Warhol. Nie przestałeś się zachwycić. Być może zatrzymali cię w twoich utworach, ale to nie było to samo; AWE było czymś zupełnie innym
(Great art, she felt, had a calming effect on the viewer; it made one stop in awe, which is exactly what Damien Hirst and Andy Warhol did not do. You did not stop in awe. They stopped you in your tracks, perhaps, but that was not the same thing; awe was something quite different)
Bohater w „The Sunday Philosoph Club” uważa, że prawdziwa wielka sztuka powinna powołać się na poczucie spokoju i podziwu w swoich widzach. Zamiast przerywać swoje myśli lub wstrząsnąć nimi w reakcję, wielka sztuka powinna wspierać chwilę refleksji i uznania. Ta reakcja emocjonalna jest kontrastowana z dziełami współczesnych artystów, takich jak Damien Hirst i Andy Warhol, którzy całkowicie wywołują inną reakcję.
Ci współcześni artyści, choć wpływowi, mają tendencję do zatrzymywania doświadczenia widza, a nie zachęcania do spokojnej kontemplacji. Ich sztuka może przyciągnąć uwagę, ale według bohatera brakuje jej głębokości wymaganej do prawdziwego podziwu. Podkreśla to rozróżnienie między sztuką, która urzeka i sztuka, która naprawdę rezonuje, sugerując, że cechy spokoju i refleksji są niezbędne dla doświadczenia doceniania wielkiej sztuki.