Grief służy jako transformacyjne doświadczenie, powodując, że jednostki wychodzą poza własne emocje. Uosabia głębokie połączenie utworzone przez miłość, podkreślając, że żal powstaje dopiero po doświadczeniu. Cykl ten można zrozumieć jako podróż: kochać kogoś głęboko, stawić czoła utratę tej miłości i ostatecznie doświadczyć następnego smutku. Takie emocje oświetlają nieuchronność smutku po bogactwie miłości.

Ponadto żal przynosi ostrą świadomość samotności, podkreślając, że każda osoba w pewnym momencie skonfrontuje się z głęboką samotnością. Pojęcie to zakłada, że ​​śmierć uosabia ostateczną izolację, obejmując istotę ludzkiej egzystencji. Proces kochania, utraty i rozpaczania wyznacza nie tylko ból związany z utratą, ale także wewnętrzny związek między relacjami a ostateczną rzeczywistością bycia samemu.