Nazwał go {zawsze był to człowiek} flâneur. Tłum jest jego siedliskiem, podobnie jak powietrze dla ptaka lub wody dla ryb, napisał. Jego pasja i zawód polega na poślubie tłumu. . . . Być z dala od domu, ale czuć się wszędzie w domu.
(He called him {it was always a man} a flâneur. The crowd is his habitat, as air is for the bird or water for the fish, he wrote. His passion and his profession is to wed the crowd. . . . To be away from home, but to feel oneself everywhere at home.)
Termin „flâneur” opisuje człowieka, który porusza się przez tłum, sugerując intrygujące relacje między życiem indywidualnym i miejskim. Autor podkreśla, że Flâneur czuje się w jednym z tętniącego życiem miasta, podobnie jak ptak na niebie lub ryba w morzu, co wskazuje na głębokie połączenie ze środowiskiem. Ta postać cieszy się z obserwacji i interakcji z tłumem, znajdując poczucie przynależności do anonimowości krajobrazu miejskiego.
Co więcej, Flâneur uosabia paradoksalną esencję bycia poza domem, jednocześnie czuć się jak w domu wszędzie. Pojęcie to odzwierciedla doświadczenie wędrowców, którzy rozwijają się w różnych warunkach, czerpiąc inspirację z życia miasta. W „jedynej ulicy w Paryżu” Elaine Sciolino ilustruje, jak ta koncepcja rezonuje z duchem Paryża, oświetlając piękno eksploracji miejskiej i intymność, jaką można znaleźć w wspólnych przestrzeniach społecznych.