Nie był przyzwyczajony do zajęcia się introspekcją lub samozanalizowaną. W ten sposób był jak większość ludzi, którzy rzadko są same. Jego umysł nie wpadł w działanie, dopóki nie wymagała tego jakaś siła zewnętrzna: mężczyzna, kobieta lub inny element jego materialnego życia. Poddał się pracowitemu prądowi swojego życia, całkowicie zanurzając się w nim. Wszystko, co widział z siebie, to jego odbicie na powierzchni strumienia.
(He was not accustomed to busying himself with introspection or self-analysis. In this way he was like most people who are rarely alone. His mind did not swing into action until some external force required it: a man or woman or some other element of his material life. He had surrendered himself to the busy current of his life, submerging himself totally in it. All he saw of himself was his reflection on the surface of the stream.)
Postać opisana w „Palace Walk” Naguib Mahfouz wykazuje niechęć do zaangażowania się w autorefleksję lub głębokie myślenie o swoim życiu. Podobnie jak wiele osób, które są ciągle otoczone przez innych, nie kontempluje swojego wewnętrznego ja, dopóki nie zewnętrzne okoliczności lub ludzie nie zmuszają go do tego. Ta tendencja podkreśla wspólne zachowanie u tych, którzy prowadzą pracowite życie, ponieważ często priorytetowo traktują natychmiastowe interakcje i obowiązki związane z samokontrolem.
Zadał się całkowicie do przepływu życia wokół niego, stając się tak zanurzonym w codziennych czynnościach, że ledwo rozpoznaje swoją tożsamość. Jedyne spojrzenie na siebie, które się z siebie widzi, jest powierzchowne, podobne do jego odbicia na powierzchni wody. Ta metafora podkreśla, jak odłączony jest od swojego prawdziwego ja, sugerując, że jest on niezwiązany z własnymi myślami i uczuciami, zagubionymi w wymaganiach swojego środowiska.