Postać opisana w „Palace Walk” Naguib Mahfouz wykazuje niechęć do zaangażowania się w autorefleksję lub głębokie myślenie o swoim życiu. Podobnie jak wiele osób, które są ciągle otoczone przez innych, nie kontempluje swojego wewnętrznego ja, dopóki nie zewnętrzne okoliczności lub ludzie nie zmuszają go do tego. Ta tendencja podkreśla wspólne zachowanie u tych, którzy prowadzą pracowite życie, ponieważ często priorytetowo traktują natychmiastowe interakcje i obowiązki związane z samokontrolem.

Zadał się całkowicie do przepływu życia wokół niego, stając się tak zanurzonym w codziennych czynnościach, że ledwo rozpoznaje swoją tożsamość. Jedyne spojrzenie na siebie, które się z siebie widzi, jest powierzchowne, podobne do jego odbicia na powierzchni wody. Ta metafora podkreśla, jak odłączony jest od swojego prawdziwego ja, sugerując, że jest on niezwiązany z własnymi myślami i uczuciami, zagubionymi w wymaganiach swojego środowiska.