W „Blue Like Jazz” Donalda Millera autor określa siebie jako trochę samotnika. Ta metafora podkreśla jego potrzebę samotności i refleksji, porównując się do śrubokręta, który wymaga szerokiego ładowania w celu minimalnego użycia. Miller podkreśla znaczenie poświęcenia czasu na ładowanie, sugerując, że przestoje są kluczowe dla osobistej skuteczności i dobrego samopoczucia.

Ta autorefleksja oznacza, że ​​podobnie jak narzędzia wymagają przygotowania, zanim będą mogły wykonać, jednostki muszą pozwolić sobie na chwile odpoczynku i introspekcji. Analogia Millera ilustruje równowagę między aktywnością a odpoczynkiem, przypominając czytelnikom, że poświęcenie czasu na ładowanie jest istotnym aspektem życia, który umożliwia pełniejsze zaangażowanie się po liczeniu.